Vorige week een gratis reis in de schoot geworpen, vandaag een interviewster over de vloer, en morgen een fotograaf die mij komt vereeuwigen. Een mens zou er zich nog belangrijk door gaan voelen. Een mens, in zijn rol van vader dan toch.

Want die reis (ik heb er hier al wat verslag over gedaan, maar moet nog eens werk maken van de verdere avonturen in het land der Friezen), had ik dus gekregen omdat ze een bloggend gezin zochten.
En dat interview en fotograaf is voor “Goed Gevoel”, waar ze mij willen spreken in het kader van “vaders die deeltijds werken voor hun gezin“. Mij gevonden via dit artikel in het Magezine van VDAB, waar mijn collega’s mij al als willig meewerkend voorwerp van een artikel over hetzelfde gebruikten.

Allemaal papazijngerelateerd dus.

Van al de rollen in het leven, is dat toch wel de vreemdste. Kind, lief, man, werknemer, student, burger … allemaal tamelijk straightforward. Maar vader zijn… wat een vreemd amalgaan van autoriteit en tederheid. Van verantwoordelijkheid en stimuleren tot avontuur. Van rechtlijnigheid en zotheid. Van kluns voelen en bewondering krijgen. Van vasthouden en loslaten, natuurlijk. Van wegcijferen en aanwezig zijn.

Van het ontdekken van je eigen vader in jezelf ook. En van het ontdekken van jezelf in je kinderen. Van verleden dus, en toekomst, en jij daartussenin, die langzaam verleden wordt en toekomst geeft. Of toch enige stuntelige pogingen in die richting probeert te doen.

Papa zijn, de verzameling momenten tussen “Mijn God, waar ben ik (zijn we) aan begonnen?” en “Nice, laten we er nog een bijmaken”, een uitlokking van “multiple personality disorder”. Plus de papa’s sont en vous. Volgens de papatest besta ik uit 13% broodwinpapa, 27% kompaspapa, 20% pretpapa, 0% spookpapa, 27% flexipapa en 13% fikspapa.

Een soort amorf, peerachtig wezen dus, dat naargelang het moment en de omstandigheden andere vormen en kleuren aanneemt. Barbapapa, het rolmodel van vaders. Huup, huup, barbatruuk.