Kijk

Daantje (4) nam een van de voorbije dagen eens mijn fototoestel ter hand. Ik liet het oogluikend toe. Het resultaat van zijn blik rondom, zijn kijk op de wereld, ziet ge hieronder.

En nu kunt ge lachen. En zeggen dat het niet scherp staat, of onhandig gekadreerd is. Da’s juist.
Maar ik vind het sterk werk. En geestig.
Zoals een kindertekening vaak interessanter is dan die een volwassene. Ongefilterd, rauw en bruut, en nog niet zo beïnvloed door de beeldtaal die we allemaal dag in dag uit ingelepeld krijgen, of de techniek die we onder de knie krijgen.

Zijn zusje	Zijn hond en zijn poes
Zijn waterbaan	Zijn tractor met watertank
Zijn zandbak	Zijn zus (eerste poging)
Zijn zus (tweede poging, waarbij de zus in kwestie al op weg was om het resultaat te komen checken)	Zijn zus (derde poging)
Zijn fiets	Zijn fiets (tweede poging, voor zus er definitief mee weg reed)
De parasol	Zijn oogluikend toelatende papa
De auto	Zijn glijbaan

Vandaag via Huug volgende uitspraak van die andere Daan (Daan Stuyven dus) in Humo deze week gevonden:

Als kind observeer je en probeer je te begrijpen, maar je mist techniek om de finesses goed in te schatten en te anticiperen op wat komt. Later beheers je die techniek wél, maar dan speel je het kind kwijt. En hoeveel je ook verdient, hoeveel succes je ook hebt, hoeveel warmte je ook krijgt van mensen die je dierbaar zijn, dat primaire geluk kan je nooit meer ervaren. Fucking tragisch.

Overigens: in het wintercircus Mahy (in Gent, vlakbij de Vooruit, in het straatje waar de Polé Polé cafés elkaar verdringen) exposeert Stephan Vanfleteren van 4 september tot 3 december met “Portret“. Als ge bewijs wilt dat ook volwassenen sterk kunnen fotograferen, weet ge waar ge naartoe kunt…