Daantje (4) nam een van de voorbije dagen eens mijn fototoestel ter hand. Ik liet het oogluikend toe. Het resultaat van zijn blik rondom, zijn kijk op de wereld, ziet ge hieronder.
En nu kunt ge lachen. En zeggen dat het niet scherp staat, of onhandig gekadreerd is. Da’s juist.
Maar ik vind het sterk werk. En geestig.
Zoals een kindertekening vaak interessanter is dan die een volwassene. Ongefilterd, rauw en bruut, en nog niet zo beïnvloed door de beeldtaal die we allemaal dag in dag uit ingelepeld krijgen, of de techniek die we onder de knie krijgen.
Vandaag via Huug volgende uitspraak van die andere Daan (Daan Stuyven dus) in Humo deze week gevonden:
Als kind observeer je en probeer je te begrijpen, maar je mist techniek om de finesses goed in te schatten en te anticiperen op wat komt. Later beheers je die techniek wél, maar dan speel je het kind kwijt. En hoeveel je ook verdient, hoeveel succes je ook hebt, hoeveel warmte je ook krijgt van mensen die je dierbaar zijn, dat primaire geluk kan je nooit meer ervaren. Fucking tragisch.
Overigens: in het wintercircus Mahy (in Gent, vlakbij de Vooruit, in het straatje waar de Polé Polé cafés elkaar verdringen) exposeert Stephan Vanfleteren van 4 september tot 3 december met “Portret“. Als ge bewijs wilt dat ook volwassenen sterk kunnen fotograferen, weet ge waar ge naartoe kunt…
Super! Echt! :)Ook op onze kampen hebben we soms fotograferende kids, met schitterende resultaten: http://ideekids.blogspot.com/2009/04/manou-de-l…
LikeLike
Om een lang verhaal kort te maken: alle 2 Daan’s (de uwen en “de mijne”): ’t zijn straffe mannen!
😉
LikeLike
Wow… Heerlijk!Zoonlief is ook een enthousiast fotograaf, al is die intussen drie keer zo oud als Daantje, maar het blijft fascinerend om via zijn foto's te zien wat zo'n kind treft…
LikeLike