Trapgrap

Moeder waarom bloggen wij?
In mijn geval, omdat ik de “koning van de trappenlol” of “keizer van de trapgrap” ben. Le Roi de l’esprit d’escalier, Der König vom Treppenwitz en de King of the staircase wit…

Ik verklaar mij nader met een recente anekdote:

Ik wandel vanmiddag door de straten van Brussel.
Ik passeer een duif.
Ze vliegt op. Rakelings langs het gezicht van een toeriste.
Ze schrikt, roept “Oh my God, that bird scared me“, met het soort vettig Amerikaans accent waar je een frietkot mee zou kunnen bevoorraden.
Haar compagnon had het niet gezien blijkbaar.
Dus roept ze tegen mij “Oh my God, did you see that bird?”
Ik doe van “Uh-uh“.
En wandel verder.
En twee meter verder bedenk ik dat ik eigenlijk had moeten zeggen:
“Lady, that was a mocking bird. Named so because it mocks your fear of it.“.
Perfecte repliek.
Maar te laat.

En dat is dus “l’esprit de l’escalier“. De briljante, gevatte of grappige repliek of grap die u invalt, als je al op de trap staat. Te laat dus. Als het moment voorbij is.
Ook bij de Duitsers een ingeburgerde term “Treppenwitz“, maar blijkbaar uitgevonden door Diderot (die van de Encyclopedie Humaine).

Lit. staircase wit; originally a witticism of Diderot in Paradoxe sur le Comédien (completed in 1778, published in 1830).
Diderot observed the tendency to think of a quick come-back only after it is too late to say it: one often thinks of a witty retort only when one is leaving an event, walking down a staircase (or stoop), with little other dialog to interrupt personal thoughts.
This expression dates from a time when the word esprit, which now means “spirit” or “mind”, meant more commonly “wit” (though mot d’esprit still means “witticism”).

Op mijn blog kan ik al eens kauwen en herkauwen voor ik iets neerschrijf, vandaar dat ik er heel af en toe in slaag hier iets grappigs neer te poten. Maar in real life?
Wat zou ik geven om ad rem te zijn…